چار دست و پا

وقتی از دانشکده بیرون آمدم دیدم اش. با سیصد قدم فاصله روی نیمکت سنگی ِ آبی نشسته بود. پای چپش را با شلوار کنار خط دار بالاتر از سطح نیمکت آورده بود. کیف کج ِ بزرگ آدیداس هم کنارش ولو. آستین های همیشه تا زده اش و سرمای هوا دستش را سرخ کرده بود.

از این که در فکر می رفت و چهره اش عبوس میشد تنفر داشتم. چهره اش را تنها با لبخند دندان های ردیف دوست داشتم. تورم غیر عادی گونه اش را فقط من بودم که بین این همه آدم می فهمیدم. مطمئن بودم آنقدر به بریدگی ِ دوخته شده ی داخل دهانش زبان زده ست که حالا قُلپ قلپ خون فرو می دهد.

از عینکی که هنوز روی چشمش بود و کاغذ لول شده ای که فشارش میداد فهمیدم مثل هر 5بار ِ هر روز رفته ست به اتاقک های نزدیک دریا و باغ های چای با پله های هلالی و سبز و به اندازه ی ترکیدن بغض, جلوی همه ی آدم هایی که به کمکش آمده بودند شرمگین شده است. مثل هر 5بار به مدت شکستن افکارش به دست کسی, خواستن هایش را زیر سوال برده است و خودش را محکوم کرده است.

کمی جلو رفتم. حالا حتمن کشیدن چند نخ کنار من را قبول می کرد. اما نه, دیگر تحمل درد Dry Socket را نداشت. من هم منصرف شدم. نزدیک تر شدم. ادکلنش با بوی شامپو اذیتم می کرد. دوستش نداشتم. دیوانه ام می کرد. شخمم میزد. هر روز جنگ و دعوا به جنونم کشانده بود. اما دلم برایش می سوخت. آنقدر بدبخت بود که برایش ترحم کنم.

من را دید. نگاهم کرد. لبخند زدم. رفتم کنارش بنشینم. اخم کرد. کیفش را چنگ زد و بلند شد. از نگاهش می فهمیدم حالش از من بهم می خورد. زیاد. به همان اندازه ی من. اخمش بیشتر شد. نگاهش را برگرداند. دوید. دویدم. بیخیال چشمان گرد شده ی مردک انتظامات ِ دو متری, همه ی راه را دنبالش دویدم. کنارش رسیدم و کیفش را گرفتم. دستش را هم. رفتم درونش. با طعنه گفتم "احمق! بفهم...زندگی ما بدون هم غیر ممکنه"

با شلوار کنار خط دار و کیف کج ِ بزرگ آدیداس و آستین های تا آرنج بالا زده بیرون در ورودی ایستاده بودم. حالا سه راه داشتم برای رسیدن به شهر.

Dry Socket: عارضه درد ناکی به نام حفره خشک