Hang Up

اولِ غروب_

پام رو روی گاز بیشتر فشار میدم. میدون رو دور می زنم. از کنار پیرمردی که در حال رد شدن از خیابونه بدون ترمز رد میشم. چند ثانیه بعد از آینه, سنگ کوب شدنش وسط خیابون رو نگاه می کنم. احساس یه عوضی رو دارم.

تو ترافیک دیوونه کننده ی خیابون های چند سانتی, پشت کمِری ای وایسادم که پلیس راننده ش رو پیاده کرده و بلند توضیح میده که به خاطر زیباییش و پالتوی کوتاهش مدارکش رو می بره تا شوهرش بره رضایت بده. فکر می کنم اگه یه کلت تو داشبورد داشتم پیاده می شدم و به پلیسه  نگاه چپ می نداختم و خیلی شیک یه گلوله تو مغزش خالی می کردم. احساس یه قاتل ِ عوضی رو دارم.

پشت چراغ قرمز وایسادم. بچه ی دعا فروش رو محل نمی ذارم و شیشه رو کامل می کشم بالا. انقدر به شیشه می زنه که میارمش پایین و میگم برو گمشو دیگه. میره. احساس می کنم یه قاتل عوضی ِ بی وجدان شدم.

وسط خیابونِ سربالایی یه پسر بچه رو می بینم که پشت شیشه ی ماشین جلویی, رو به من وایساده و ناراحت و بیخیال از دعوای بلند مادر پدرش, دستش رو ماشین آبی کوچیکش بی حرکت مونده. تو چشماش نگاه می کنم. یه بوس می فرستم براش و می خندم. می خنده. تا آخر ِ مسیر می خنده. حالا کمی از حس های گند ِ قبلم کم شده.

اولِ شب_

تو یه کافه رو به روش نشستم. لبخند می زنه. "عوض شدی تو. از مشکلاتت با من بگو...با من حرف بزن"  فکر می کنم. چی باید بگم! از کجاشون! اصلن دیگه می تونه با این همه گرفتاری به مشکلات منم رسیدگی کنه! اصلن می تونه حتا تو دلش جاشون بده! نه می دونم که نمی تونه. الان, دیگه نمی تونه. بغضم رو تو میدم "من مشکلی ندارم"

دستش رو می ذاره رو دستم. مثل همیشه انقدر گرم هست که به دستِ یخ من حس خوبی بده. "دختر کوچولوی من چه بزرگ شده. وااای چقدر زود گذشت...یعنی منم انقدر پیر شدم؟!" سرم رو می دارم رو دستش. مثل وقت ِ کتک خوردن های بچگی ریز و بی صدا گریه می کنم.