5Bعنوان

وقتی داخل اتاق شدم نگاهش رو دیدم که به کشوی نیمه باز و پاکت خیره شده, زبونم بند اومد. نه می تونستم بگم مال ممد و سعید و مریم و ندا ست نه می تونستم هیچ جوره توجیهش کنم.

به چارچوب تکیه داده بود و نگاهم می کرد. نشستم, بلند شدم, راه رفتم, حرف زدم, عصبانی شدم, داد زدم...از چشماش می فهمیدم که می گفت اون همه عذاب و دردی که یه سال پیش کشید رو یادت نمیاد؟ تو هم داری راهش رو ادامه میدی؟ از تو انتظار بیش تری داشتم.

تند تند و با جمله های درهم گفتم فقط 3,4 تا نخ ازش استفاده شده و اونم فقط واسه امتحان بود و تو هیچ کدوم از جمع هامون نه قلیون می کشم و نه سیگار و واقعن متاسفم از این که این اتفاق افتاده. تند تند حرف می زدم و نمی دونم چقدر راست و دروغ سر هم کردم اما از چشماش می فهمیدم اون قدر خسته هست که نه بحث کنه نه دعوا. حالا حتمن ناامید شده خیلی ناامیدتر از اون روزی که با نامیلی و از روی ترحم گفت من به تو افتخار می کنم. حالا حتمن از روی تنفر نگاهم می کنه.

وا موندم. روی صندلی نشستم. سرم رو بین دستام گرفتم. خواست چیزی بگه. صدای نفسش مثل شروع یه حرف بود. یه لحظه مکث کرد...ساکت شد...چرخید و رفت.

چقدر نیاز داشتم به حرف زدنش و حتا دعوا کردنش.

توجه: ممد سعید و مریم و ندا , از هیچ طریقی هیچ ارتباطی با من ندارن. فقط استفاده از اسماشون بود :)