بازجویـــــی_3

"نمی دانم از کجا شروع کنم...از فضا سازی اش. ساده ست. به جای پیانو از نیمکتِ پشت میز استفاده می کردیم و به جای صداهای اتفاقی و ناهماهنگش, از صدای باد و درخت ها...

سرم روی شانه اش بود, می خندیدیم و گاهی به فکر فرو می رفتیم...

لبانم را نزدیکش می بردم, با همان آرامش خاصش سرش را دور می کرد...نزدیک تر می شدم, فاصله اش را بیشتر می کرد. لبانش را جمع می کرد بی آن که نگاهم کند خم میشد و آن ها را بر گردنم فشار میداد. همه ی صداها قطع می شدند...

فهمیدنش هم ساده بود. در همه ی بارها از چشمانِ نیمه باز ِ رنگ خاصش و دستان مطمئن اش فهمیدم من برای او چیزی به جز هیچ چیز نیستم. همیشه یک نفر, اما هیچ چیز. فهمیدم بوسیدنم برایش دوست داشتن می آورد."

[سرش را میان دو دستش می گیرد]

"هر بار از این بی اعتنایی و قانونش که سفت و سخت به آن پایبند بود سرخورده می شدم و پشیمان, بار بعد دو چندان به سمتش می رفتم.

هیچ چیز بودنم برایش, گرفته ام می کرد, خاص بودنش برایم تمام شیرینی های دنیارا می آورد."

[صدایش به سختی شنیده میشد...با خودش نجوا می کرد]

"می دانی! می دانم از کجا شروع شد. از همان جایی که من فهمیدم بدون بوسیدنش حتا," [سکوتش زیاد شد] "دوستش دارم"

ممنون Julia Roberts....اگرچه متنفرم ازت