ساعت: سی دقیقه گذشته از چهار ِ شب

گوشی رو برمیداری و زنگ می زنی. جواب میده. میگی نمی دونی چقدر خوبه این موقع شب تو این هوای سرد، اتفاقی پنجره ی اتاق رو باز کنی و سرت رو ببری بیرون و ببینی. ببینی زمین خشک رو و بو بکشی خیسی ِ هوا رو. بو بکشی خیسی ِ هوا رو و بفهمی امشب بوی عطر خوشبوی مرد نامرئی نمیاد. بفهمی مرد نامرئی پیداش نیست و صدای کشیده شدن شاخه های خشک ِ سر جاروی آقای جارو به دست رو بشنوی. صدای جارو رو بشنوی و ببینیش و دلت بخواد با موزون ِ صدای آهنگی که نمی دونی از کجا میاد اما انگار در ِ یه آسانسور باز مونده، بری از پله ها پایین، اون سمت خیابون و براش چای داغ ببری. چای داغ رو ببری-لبخند هم باید بزنی- و برگردی سر جات بالای پنجره. بالای پنجره بایستی و سکوت رو نگاه کنی. سکوت ِ مغازه های بسته ی اون سمت خیابون رو. سکوت ِ خونه ی دوبلکس همسایه ی روبرویی با طرح های زیبای در و دیوار و فضای سبزش.. یه ماشین رد بشه و حواست رو پرت کنه. آقای جارو به دست رو ببینی که آخرای بدنش هم از محدوده ی دیدت خارج میشن. احتمالن چای داغی که براش بردی باعث ِ خستگی کم ترش میشه. حالا نه صدای شاخه های خشک بیاد، نه صدای در باز مونده ی آسانسور. ببینی، سکوت هست. بو بکشی، بوی خیسی هوا بیاد و نرم کننده ای که چند دقیقه پیش روی دستت زدی. دوست داری همین جا زمان متوقف بشه.

"دوست داری زمان همین جا متوقف بشه؟ الو! الو!" صدایی نمیاد. قطع کنی.