صدتا

این نوشته صدمین پست من تو این وبلاگ هست. خواستم برعکس روند نوشته هام این جا، یه نوشته ی خاص تر بنویسم. و البته خیلی طولانی تر.

طولانیه، پس دعوت شده های عزیز، اگه وقت ندارید، برید سر اصل مطلب (روی اسم خودتون) و بخونیدش.

و البته لطفن همه تون، همه قسمت آخر رو بخونید. بفرمایید ادامه ی مطلب.

•  تاریخچه ی شروع وبلاگ خوانی ِ من بر می گرده به دبیرستان، یادم نمیاد دوم یا سوم، همون موقع ها بود که اتفاقی با یه وبلاگ آشنا شدم. وبلاگ آنی دالتون(یادداشت های یک دختر ترشیده) که حالا دیگه نمی نویسه و فکر کنم مجبورم لینکش رو پاک کنم چون جایگزین شده. از همون جا بود که فهمیدم وبلاگ یعنی چی، وبلاگ خوانی یعنی چی و ... توی همین وبلاگ اولین نظرم رو گذاشتم و یادمه برای چی این اسم رو انتخاب کردم (سامبادی) چون تو لحظه ی اولین کامنت گذاشتنم، داشتم به آهنگ "سامبادی" از "انر-یکه" گوش می دادم.     
  آنی! یادمه اون موقع وبلاگ خبرنگار و طنزت رو هم پیدا کرده بودم و کلی لذت می بردم از نوشته هات، قسمت اجرات تو رادیو، حتا یکی دو سال مجله ت که همیشه بعد از خریدنش اسمت رو صفحه ی اولش نگاه می کردم. همه ی اینا باعث شد حتا اگه مثل  قبل دنبالت نکنم و بهت از دور دسترسی نداشته باشم تا همیشه یادم بمونی. ممنون.
• نمی دونم هرچقدر فکر کردم یادم نیومد اول "مترومن" رو پیدا کردم یا "بلاگ می". به هرحال خودم حدس می زنم اول مترومن  رو پیدا کردم از داخل کامنتای وبلاگ آنی. یادمه اولین چیزی که خوشم اومد جواب دادن به کامنتاش بود. خب یه خورده از دلخوشی کسی که نظر می ذاره اینه که نویسنده جوابش رو بده. اون موقع ها اون یه خورده برای من خیلی بود. نظر گذاشتم و گذاشتم و گذشت، حالا هم همیشه دنبالش می کنم (توی وبلاگش) :)))
  مترومن! یادمه یه بار بعد از نظری که من گذاشتم، یه نفر دیگه هم یه چیز گذاشته بود و سوتفاهم پیش اومده بود و ناراحت شده بودی. البته من بعدش توضیح دادم و همه چی حل شد و هنوز در ارتباط هستیم. چند وقته می خوام تو صورت کتاب ادت کنم اما یادم میره. این بار سعی می کنم یادم بمونه.
• بلاگ می سومین وبلاگی بود که شروع کردم به خوندنش. نمی دونم اول از کجا اما یا از کامنت دونی مترومن پیداش کردم یا آنی. یادمه اون موقع ها که پیداش کردم اوایل نوشتنش تو این وبلاگش بود. به خودش هم گفتم چیزی که باعث شد من از اول این وبلاگ و نویسنده ش رو دوست بدارم، "درباره"ش بود و قسمت تحصیلاتش که مهندسی شیمی بود. راستش من که برای کنکور می خوندم، همه ی علاقه م روی مهندسی شیمی بود. البته هیچ وقت قبول نشدم و حالا ترم آخر رشته ی دیگه ای هستم. خب جواب دادن به کامنتا هم بیشتر مشتاقم کرده بود.
  پریا! من خیلی بیشتر از خیلی با نوشته هات خاطره دارم. این که موقع خوندن یا نظر دادن بهشون تو چه سن و موقعیت و حالتی بودم. خیلی باهم خندیدیم و ناراحت شدیم. خیلی وقتا و خیلی جاها با دیدن یا شنیدن ِ چیزی به یادت افتادم، مثل اون بار وسط بازار خوزستان :))) که بهت گفتم همون لحظه. همیشه ته دلم شیرینی خاصی حس می کنم از داشتن یه دوستی با اوووووووه کیلومترها فاصله. این که همیشه دنبال داشتن یه اکانت خاص ازت تو دنیای مجازی بودم، به خاطر این بود که از یهویی ننوشتن و نبودنت بدم میومد. دلیل آشنایی های پشت پرده ی وبلاگی ها برای من همینه. دوست داشتم حتا اگه دیگه ننویسی، داشته باشمت.
• مرحومه مغفوره  و این  با اون ابرهای قالب ساده ش. یادمه یکی اومده بود تو کامنتای مترومن یه نوشته ی بی ربط گذاشته بود و همه ریخته بودن سرش، که مرحومه لیدرمون بود چون اون موقع خود علیرضا نبود، مسافرت بود شاید. از همون جا خوندنش برای من شروع شد.
  مرحومه! هیچ وقت نشد بهت بگم چقدر همون وبلاگ ابریت رو بیشتر از بعدیت دوست داشتم. حتا گاهی فضای نوشته هاش رو بیشتر دوست داشتم. و از این که دیگه نمی نویسی دلم گرفت. خیلی گرفت.
• گیلاس خانومی  کسی که نوشته های طنزش همیشه آدم رو سر ذوق میاره. یادم نیست کی و کجا اولین بار خوندمش فقط یادمه وسط اتفاقات ناخوشایند! زندگیش بود. من کسی بودم که سر ِ گرفتن اولین کتابش با کمی عصبانیت از فروشنده قول گرفتم برام نگه داره چون دو سری ِ قبلش زود تموم شده بود و بر خلاف سفارشم برام نگه نداشته بود. و یه روزه تمومش کردم چون خط به خطش من رو یاد گیلاسی می انداخت و لذت می بردم. دو سال پیش بود، چند دقیقه به شروع سال نو، تلویزیون یه فیلم کوتاهی رو نشون میداد، یادش افتادم  و گریه م گرفت. تو فیلم ِ اول سال همه صورتم اشکی بود.
  گیلاس! خواستم یه چیز با مربوط بهت بگم و از دوستان کمک گرفتم تا جلوت ضایع نشم :)))
  Gilasi! Go ahead. I've got your back 
•  زنانه ترین اعترافات حوا  * احتمالن از گشتن های گوگلی پیداش کردم. سهم بزرگی از لذت های وبلاگ خوانی ِ شبانه م داشت. مثل یه حوای واقعی. بی بزرگ نمایی نوشته های این نویسنده بود که باعث شد نوشته های داخل دفتری ِ من رنگ و بوی خوبی بگیره. نه تنها خیلی ناراحت، حتا شوکه شدم از ف-ی-ل-ت-ر شدنش. هم این که دیگه آرشیوش رو نداشتم تا هر از گاهی از اول تا آخر بخونمش و لذت ببرم و هم این که بیشتر از این نمی تونستم ازش بخونم. همه چی تموم شد. اما هنوز آدرسش جایگزین نشده پس نگهش می دارم.
  حوا! هیچ دسترسی ای بهت ندارم تا نشونت بدم اما ممنون. فقط همین.
• ترنج  و این از لیست آپ شده ی بلاگ اسکای پیداش کردم و یاد ترنج ِ نا-مجو افتادم و رفتم سراغش. غم ِ نوشت هاش رو دوست داشتم. نوشته های کوتاه خاص و تا ته ِ مغز برو اش رو. شب های زیادی رو تو هم صحبتی گذروندیم. هنوز اون طراحی ای که ازش شروع کرده بودم، نصفه باقی مونده.
  نسرین! همیشه این عذاب وجدان همراهم بوده که مهمان نواز خوبی برات نبودم. خوب نبودم. یکم تلاش کردم ها، اما حال و روزم رو که می دیدی...من برای خودم هم مهمان نواز ِ خوبی نیستم. من با خودم هم سر ِ جنگ دارم گاهی وقت ها. می خواستم یه جا این کار رو کنم، چه جایی بهتر از این جا: عذر می خوام ازت.
• افکار پریشان یک فرد آرام بدون شک خودم پیداش کردم (حالا فکر کن اشتباه کنم:)))). احتمالن بازهم از آپ شده های بلاگ اسکای. خودش نمی دونه اما از دید من قطعن یک جنتلمن ِ واقعی بوده و هست. درد دل های هم رو نه زیاد کم شنیدیم. حتا شاید تو موقعیت های خاص.
  ناصر! گاهی برای کل کل هامون و کوتاه اومدن هامون، اول یا وسط یا آخرش، دلم تنگ میشه.
• پاسبان ما همدیگه رو از یه بحث خیلی کوچولو تو یکی از کامنت دونی های مرحومه مغفوره پیدا کردیم. جالب این جاست خود ِ مرحومه رو هم از یه بحث دیگه پیدا کرده بودم :))). سلیقه ی عکاسیش رو دوست دارم. و نوشته هاش درسته گاهی خیلی طولانی ان اما خوندشون و فکر کردن بهشون می ارزه.
  پاسبان! خوش حالم از آشناییت. هرجا هستی موفق باشی.
• یاس وحشی از گشت و گذار ها پیداش کردم. اسمش منو یاد یاس ِ خوا-ننده می انداخت. شروع ِ خوندنش برابر شد با بی محلی  های من نسبت به وبلاگ خوانی و نویسی. چند درمیون می خوندمش اما حالا هر وقت فرصت داشته باشم سری به گذشته ش هم می زنم. بی شک یکی از خوش نویس هایی هست که می شناسم.
  یاس! مدت هاست اسمت رو پیش خودم گذاشتم محمد. نمی دونم چرا. خوش حالم از آشناییت.
• افکار پروانه ای اگه بخوام اولین باری که دیدمش رو یاد بیارم میره به خیلی دوووور، به راهروهای سرد و بی روح کانون زبان. و بعد هم دانشگاهی و هم رشته ای و هم کلاسی و هم محلگی. بدون شک پر از خاطره ایم با هم. یادم میاد چند سال پیش بود و من تو شرایط خوبی نبودم، رو صندلی های خاک گرفته و بد بوی آخر اتوبوس نشسته بودیم و قرار بود 1 ساعت دیگه تا مقصد همون جا بشینیم. یه آهنگی بهم بلوتو-ث کرد، آهنگ Hello از اِمی لی. این آهنگه روایت کننده ی اون روزای زندگی ِ من بود. شب ها و روز ها باهاش اشک ریختم. هنوز یکی از اولین انتخاب هامه.
  شمیم! تو برام یکی از عزیز ترین هایی. همیشه بمون. دو نقطه قلب سیاه ِ کوچولو :))))
• یه وبلاگی بود که وسط های وبلاگ های بالایی پیداش کرده بودم. "رختخواب دوشیزگی" که مدت هاست دیگه نمی نویسه یا این که من نمی دونم کجا می نویسه. از روی تعریف هایی که از شهرش داشت، حدس می زدم اهل انزلی باشه و ندیده دوستش داشتم. حالا هروقت میرم اون جا، فکر می کنم از کنار هم رد میشیم....
  
  
  
  
  
  
  قسمت آخر
  توجه نوشت: ترتیب نام بردن ها صرفن به دلیل آشنایی وبلاگی بود.
  
  ستاره نوشت: بی شک نوشته های این وبلاگ بود که من دلم خواست یه روزی تو جایی بنویسم مثل وبلاگ.
  
  دوباره نوشت: دلیل انتخاب این اسم (سامبادی) این بود که موقع نوشتن اولین کامنتم تو اولین وبلاگ، داشتم به آهنگ سامبادی انر-یکه گوش می دادم و تا الان تغییرش ندادم.
  
  هندوانه زیر بغل نوشت: از چندتا خواننده ی قدیمی این جا که نظر می ذارن و مدت هاست می شناسمشون هم، چون وبلاگ ندارن، این جا تشکر می کنم. می دونم و می دونید که دوستتون دارم.
  
  اعتراض نوشت: بعضی ها هم بودن، خیلی هم بودن، بعد بی خبر یهو آب شدن رفتن ته زمین، با از بین بردن همه ی نشانی ها، بدون خبر دادن نشانی ای نو....
  
  نارسیسیم نوشت: ای همه ی اونایی که ازتون تعریف کردم! بیاید نفری یکی یه دونه جمله از من "تعریفی" بنویسید. تنبلی نکنید دست به کیبورد ببرید...آ باریکلا :دی
  
  اعتراف ویژه نوشت: هیچ وقت از بچگی و حتا تو بزرگ سالی دوستش نداشتم، اما حورا هستم. با احترام./